Зеайдзице и зачытайце вершаваныя радки , у яких перададзена любому аутара да дарагих яго сердцу рэчау , да роднай зямли , выказаная як запавед нашчадкам .

Вершаваныя радкі, дзе аўтар перадае свае пачуцці да дарагіх сэрцу рэчаў, роднай зямлі і выказвае запавет нашчадкам, звычайна ўвасабляюць глыбокую эмацыйную сувязь з тваім асяроддзем, з тым, што з'яўляецца часткай тваёй культурнай і духоўнай спадчыны. Такія радкі заўсёды насычаны адчуваннем патрыятызму, павагі да традыцый, улюбёнасці ў сваю родную зямлю.

Напрыклад, у беларускай літаратуры ёсць шмат такіх вершаў, дзе аўтары праз мастацкія сродкі выказваюць сваё пачуццё да радзімы. Гэта могуць быць вершы, у якіх на першы план выходзяць прыродныя карціны, як сінявокія палі, лясы, рэкі, гарады і вёскі, але таксама і духоўныя каштоўнасці, якія перадаюцца з пакалення ў пакаленне.

Адна з тэм, якая часта сустракаецца ў такіх вершах, — гэта заклік захоўваць сваю культуру і мову, памятаць пра свае карані. Аўтары ў сваіх творах заклікаюць будучыя пакаленні любіць і шанаваць сваю зямлю, бо яна з'яўляецца не толькі фізічным месцам, дзе чалавек нараджаецца і жыве, але і месцам, якое фармуе яго ідэнтычнасць, яго душу.

Звычайна ў такіх творах ёсць элемент просьбы або закліку, каб новыя пакаленні працягвалі захоўваць і перадаваць далей усе тыя каштоўнасці, якія былі створаны на гэтай зямлі. Гэта можа быць як паэтычнае апісанне прыроды, так і мова, што ёю ўжываецца, а таксама памяць пра гістарычныя падзеі і людзей.

Тым самым, аўтар нібыта пакідае след, як запавет для нашчадкаў, каб яны не забывалі, адкуль яны прыйшлі, што за сабой несці і што за каштоўнасці ахоўваць у сэрцы.