Золотая осень рассказ.

“Золотая восень” — апавяданне (рассказ) беларускай літаратуры, у якім аўтар малюе карціну прыгожай пары года — восені, калі прырода паступова рыхтуецца да зімовага спакою. Назва твора сімвалічная: “залатая” азначае не толькі колер лісця, але і асаблівы настрой, цеплыню, святло, якое нібы ахутвае ўсё наваколле.

У апавяданні паказваецца, як восень змяняе выгляд зямлі: жоўкнуць палі, блякне трава, на дрэвах — разнастайныя адценні жоўтага, чырвонага і бурштынавага. Праз гэтыя апісанні аўтар перадае адчуванне спакою і гармоніі. Прырода нібы дыхае ціхім задавальненнем пасля лета, калі ўсё было напоўнена рухам і шумам. Цяпер жа — час роздуму, падвядзення вынікаў.

У многіх беларускіх апавяданнях пра восень падкрэсліваецца сувязь чалавека з роднай зямлёй. Герой можа адчуваць настальгію, лёгкі смутак, але разам з тым — удзячнасць і любоў да сваёй краіны, да роднай прыроды. Восень тут — не проста сезон, а сімвал жыццёвага кругаабароту: пасля ўраджаю і працы наступае адпачынак, перапынак перад новай вясной.

Стыль апавядання “Залатая восень” звычайна лірычны, маляўнічы. Аўтар выкарыстоўвае шмат эпітэтаў і метафар, каб паказаць прыгажосць роднай зямлі: “жоўты дыван лісця”, “ціхі подых ветру”, “сонца, што цалуе зямлю на развітанне”. Гэтыя вобразы ствараюць настрой цеплыні і супакою.

Калі разглядаць ідэйны змест твора, можна сказаць, што галоўная яго думка — любоў да роднай прыроды, павага да працы чалавека на зямлі і разуменне, што ў кожнай пары года ёсць свая прыгажосць і сэнс. Восень — гэта не канец, а натуральны этап у жыцці прыроды і чалавека.

Такім чынам, апавяданне “Залатая восень” — гэта невялікі, але вельмі светлы і душэўны твор пра гармонію чалавека і прыроды, пра красу беларускай зямлі і пра цыклічнасць жыцця, дзе кожная пара года мае сваё прызначэнне.