Мой любімы герой у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” – Барыс Фішар.

Барыс Фішар – мой любімы герой у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык”. Ён не вайсковец, а мастацтвазнаўца, чалавек навукі і культуры. Вайна для яго – чужая і незразумелая рэальнасць, у якой ён адчувае сябе нязвыкла і няўпэўнена. З дзяцінства яго цікавіла мастацтва, ён марыў стаць мастаком, знаходзіў сэнс жыцця ў кнігах і карцінах. Нават у першы дзень ваенных дзеянняў, калі ён трапіў у групу старшыны Карпенкі, Фішар працягваў чытаць кнігу пра скульптуры Мікеланджэла, нібы спрабуючы захаваць сувязь з мірным жыццём.

Сядзячы ў акопе, Барыс разважае пра сябе, пра вайну і сваю ролю ў ёй. Ён не быў чалавекам, які цікавіўся палітыкай ці штодзённымі клопатамі, жыў у свеце ідэяў і мастацтва. У групе салдат ён выглядае чужым, бо не мае вайсковага досведу, не прывык да цяжкіх выпрабаванняў. Але, не гледзячы на гэта, у вырашальны момант ён праяўляе сапраўдную адвагу. Ён падпарадкоўваецца загадзі старшыны Карпенкі, беручы ў рукі кулямёт і, хоць і няспрытна, але рашуча страляе па ворагу.

У канцы аповесці Фішар становіцца воінам не толькі ў вонкавым сэнсе, але і ўнутрана. Ён абараняецца да апошняга, забівае аднаго з ворагаў, хоць да гэтага, магчыма, ніколі не думаў, што здолее забіць чалавека. Але лёс аказваецца жорсткім – немцы яго хапаюць і расстрэльваюць.

Гэтая гісторыя паказвае трагізм чалавечага лёсу на вайне. Фішар – прыклад таго, як мірны чалавек, далёкі ад зброі і ваенных дзеянняў, можа праявіць гераізм у крытычнай сітуацыі. Ён загінуў, але да канца застаўся годным чалавекам, які не здрадзіў сабе і сваім прынцыпам.