Казка пра котіка і вожыка на беларускай мове. На 300 слоў.

Казка пра котіка і ёжіка

Аднойчы ў невялікай беларускай вёсцы, на ўскрайку лесу, жыў сабе кот па імені Мурчык. Ён быў вельмі разумны, але часам крыху лянівы. Кожную раніцу ён любіў сядзець на сонейку, мружыць вочы і слухаць, як птушкі спяваюць у садзе. А побач у гушчары жыў ёжык па імені Ціхан. Ён быў працавіты і асцярожны, заўсёды збіраў ягады і грыбы, каб мець запасы на зіму.

Аднойчы позняй восенню Мурчык заўважыў, што ў яго ў доме скончылася ежа. Ён зразумеў, што трэба нешта рабіць, але сам у лес ісці не хацеў — там ужо холадна і сыра. І тады ён пайшоў да свайго сябра ёжіка і сказаў:
— Ціхан, дапамажы мне, у мяне няма ні куска каўбасы, ні малочка.
Ёжык усміхнуўся і адказаў:
— Вось бачыш, Мурчык, ты ўсё лета толькі драмаў на сонейку, а я працаваў. Але не хвалюйся, сябра, я з табой падзялюся.

Ёжык дастаў з сваёй норкі кошык з грыбамі і яблыкамі, прынёс малачка, і яны разам прыгатавалі смачны абед. Пасля таго, як яны паелі, Мурчык задумаўся і сказаў:
— Ціхан, дзякуй табе. Я зразумеў, што трэба быць больш працавітым, як ты.
Ёжык адказаў:
— Галоўнае — не спазніцца з працай. Калі кожны дзень рабіць нешта карыснае, потым будзе лягчэй жыць.

З таго часу Мурчык стаў дапамагаць ёжыку: збіраў дровы, прыносіў ваду з калодзежа і нават лавіў мышэй не толькі для сябе, але і каб ёжык меў кавалачак свежага мяса. І з таго часу яны жылі ў згодзе і сяброўстве.

Так казка вучыць нас, што сапраўднае сяброўства — гэта не толькі словы, але і ўзаемная дапамога. А яшчэ — што праца і дабрыня заўсёды прыносяць плён.