Прачытайце пачатак казкI. Прыдумайце працяг. Дайце казцы загаловак. Вецер лятау над зямлёю. Часам ён меу такую сiлу, што вырывау

Загаловак казкі: "Вецер і Сонечны Прамень"

Вецер лятаў над зямлёю. Часам ён меў такую сілу, што вырываў дрэвы з карэннямі, разганяў аблокі на небе і гнаў перад сабою сухія лісцікі. Але часам Вецер, стомлены сваёю нязгаснаю моцай, зніжаўся і абыходзіў зямлю ціха, нібы лёгкі подых, які толькі шаптаў нечуйныя словы.

Аднойчы, калі Вецер вандраваў па лугах і лясах, ён заўважыў, што ўся зямля як быццам заціхла і слухае яго. Раптам, на паляне, ён убачыў бліскучы прамень сонца, які крануў траву і закруціўся ў яркім танцы. Сонечны Прамень выглядаў зусім маладым і вясёлым, і Вецер не мог не спыніцца, каб паглядзець на гэты цуд.

— Вось ты які, сонечны свет, — сказаў Вецер, набліжаючыся да Праменя. — Я маю сілу, магу зрываць дрэвы і разганяць аблокі, а ты толькі блішчыш і грэеш.

Сонечны Прамень засмяяўся, яго танец стаў яшчэ хутчэйшым і весялейшым. Ён сказаў:

— О, моцны Вецер! Але хіба ты не ведаеш, што не толькі сіла можа змяняць свет? Паглядзі, як твае хвалі на рацэ ператвараюцца ў іскры ад майго святла. Я грэю зямлю, і зёлак паднімаецца, кветкі распускаюцца, і ўсё навокал радасна вітае мяне. А калі ты паддзержыш мяне, разнясеш мой цёплы подых па свеце, уся зямля стане цвісці і квітнець.

Вецер задумаўся. Ён заўсёды лічыў, што толькі сіла мае значэнне, але тут, побач з Прамянём, зразумеў, што ўсё ў прыродзе мае сваю ўнікальную каштоўнасць. І яны разам — Вецер і Сонечны Прамень — вырашылі супрацоўнічаць. Вецер падняў Прамень і разнёс яго цёпла па лясах, палях і рэках.

З таго часу, калі вецер дзьме і на зямлю падае сонечнае святло, надыходзіць цяпло і радасць для ўсіх жывых істот. Вецер і Сонечны Прамень сталі сябрамі і заўсёды падтрымлівалі адно аднаго. Іх гармонія прыносіла свету парадак, спакой і прыгажосць.