Напiшыце сачыненне-апавяданне пра якi-небудзь выпадак са свайго жыцця

У маім жыцці было мноства розных выпадкаў, якія пакінулі незабутнія ўражанні, але адзін з іх асабліва запомніўся мне і надоўга застаўся ў памяці. Гэта быў выпадак, які адбыўся летам некалькі гадоў таму, калі я быў яшчэ школьнікам.

Тое лета было для мяне асаблівым: я ўпершыню вырашыў паехаць на летні адпачынак у вёску да бабулі. Я ўсё жыццё правёў у горадзе, таму для мяне было сапраўдным адкрыццём пачаць жыць на прыродзе, сярод зеляніны, дзе няма шуму машын і бетону. Першыя дні я нават адчуваў нейкую зняволенасць, таму што зусім не ведаў, чым заняцца, калі ўсё вакол здаецца спакойным і павольным. Але хутка я зразумеў, што менавіта ў гэтым і ёсць свая асаблівая прыгажосць.

Але сапраўдным выпадам, які змяніў мой погляд на многія рэчы, быў адзін вечар. Як раз перад вячэрай, калі сонца ўжо пачынала заходзіць, я вырашыў адправіцца на невялікую прагулку. Вёска была маленькая, і побач з ёй знаходзілася вялікая лясістая паляна. Я сядзеў на траве, гледзячы на залатыя промні сонца, калі раптам пачуў, як нехта крыкнуў маё імя.

Я павярнуўся і ўбачыў старую жанчыну, якая падыходзіла да мяне. Яна была незнаёмкаю, але выглядала вельмі сяброўска. Яна падала мне вялікую карзіну, поўную чырвоных ягад. «Ты любіш вішні?» — спытала яна. Я пагадзіўся, і яна засмяялася, запрасіўшы мяне падзяліцца з ёй, пакуль не наступіла ноч.

Мы ўтрох — я, жанчына і яе сабака — правялі некалькі гадзін, гутарылі пра ўсё, што толькі можна было ўявіць. Жанчына расказвала пра свае маладосць, пра сваю працу ў горадзе, пра людзей, якіх яна ведала. Я нават не заўважыў, як хутка прайшоў час. Тая карзіна вішняў і простая размова сталі для мяне нейкім важным урокам — у жыцці важна не толькі тое, што ты робіш, але і хто побач з табой. І калі з'явіцца магчымасць спыніцца і пагутарыць, трэба абавязкова гэта зрабіць.

На наступны дзень я пайшоў па той жа дарозе, каб зноў сустрэць старую жанчыну, але яе ўжо не было. Карзіна з вішнямі таксама знікла. Я не ведаў, хто гэта была, але памяць пра нашую размову яшчэ доўга заставалася ў маім сэрцы.

Гэты выпадак навучыў мяне важнасці кожнага моманту. Часам проста спыніцца і пагутарыць з незнаёмым чалавекам можа быць сапраўдным дарам, які мы не заўсёды разумеем. З таго часу я стаў больш уважлівым да людзей, якія мяне акружаюць, і заўважаю нават найменшыя знакі ўвагі і добразычлівасці.